HIV ile yaşayan herkese,
Benim adım Joshua ve 5 Haziran 2012 tarihinde bana HIV teşhisi kondu. O gün doktorun ofisinde oturduğumu hatırlıyorum.
Sağlık sorunlarına yabancı değilim ama HIV farklıydı. Nekrotizan fasiit ve selülit sağlık sorunları ile düzinelerce kez hastaneye yatmış ve bunları yenmiş biriyim. Bu sağlık mücadeleleri sırasında en büyük güç kaynağım ailemdi. Ama ailemden HIV için destek görmeyi beklemek , bu teşhisle birlikte geldiğini hissettiğim utanç yükünden dolayı daha da zordu.
Benim bakış açıma göre, teşhisim sadece şanssız durumlardan kaynaklanmıyordu. Yaptığım seçimler yüzünden olduğunu hissediyordum. Prezervatif kullanmamayı ve olası sonuçları düşünmeden birden fazla cinsel partnere sahip olmayı seçmiştim. Bu teşhis sadece beni etkilemiyordu. Bunun ailemi nasıl etkileyeceğini düşündüm ve onlara söylemem gerektiğini sorguladım.
Artık birçok insanın HIV durumlarını ailelerine açıklamanın zor olduğunu biliyorum. Aile üyelerimiz bize en yakın olan, görüşlerini en değerli gördüğümüz kişiler olabilir.Bir arkadaşın ya da potansiyel sevgilinin reddi üzücü olabilir fakat kendi kanınızdan birinin reddi son derece acı verici olabilir.
Aileyle seks hakkında konuşmak zaten rahatsız edici iken HIV hakkında konuşmak durumu daha da zorlaştırabilir. HIV tanısını ailesi ile paylaşmamış insanların ailelerinin onları hala sevip sevmeyeceğini sorgulaması yaygındır. Bu endişeler normal ve geçerli endişelerdir, evleri güvenilir ortama sahip aileler için bile. Ailemizi gururlandırmak isteriz ama HIV pozitif olmak ailelerimizin buzdolaplarına gururla astıkları başarı dolu listeye dahil değildir. Cinsellik, aile değerleri ve dini görüşler gibi hassas konular işleri daha da karmaşık hale getirebilir.
İlk başta, dikkatimi dağıtmak ve mümkün olduğunca “normal” olarak hareket etmek için elimden geleni yaptım. Yeterince güçlü olduğuma kendimi inandırmaya çalıştım. Yeni bulduğum sırrımı içimde ve gözlerden uzak tutmak için gücümü toplayabilirdim. Ailem zaten benim diğer sağlık sorunlarım ile yeterince sorunla karşılaşmıştı. Karışıma bir yük daha eklemek mantıksız görünüyordu.
Ailemin evinin ön kapısından içeri girene kadar bunlar benim düşüncelerimdi. Annem gözlerimin içine baktı. Bir şeylerin ters gittiğini hemen anlamıştı. Annem beni sadece bir annenin görebileceği kadar derin bir şekilde görebiliyordu.
Planım seçenekler arasından çıkmıştı. O anda zayıflığımdan kaçmaya değil, benimsemeye karar verdim. Ağlamaya başladım ve annem beni teselli etti. Yukarı çıktık ve onunla hayatımın en özel detaylarını paylaştım. Cevaplayamadığım bir sürü sorusu vardı. İkimiz de kafa karışıklığı içinde sıkışıp kalmıştık. Cinsel yönelimimi sorguladı. O zamanlar, hala kendimle yüzleşmediğim bir şeydi.
Anneme HIV durumumu anlatmak yaptığım en zor şeydi. Çok fazla belirsizlik ve bilinmeyen şey vardı. Virüsün kendisinden ölmeyeceğimi biliyordum ama yine de HIV hakkında hayatımın ne kadar değişeceğini tahmin edebilecek kadar şey bilmiyordum. Beni teselli etti ve birbirimizi rahatlattık, saatlerce göz yaşlarımız tükenene kadar birbirimizin kollarında ağladık. Bunu bir aile olarak atlatabileceğimize dair bana güven verdi. Ne olursa olsun beni destekleyeceklerini söyledi.
Ertesi sabah erkenden, babama işe gitmeden önce söyledim. (Bu haberin bir fincan kahveden daha iyi ayıltabileceğini söylemem gerek.) Gözlerimin içine baktı ve derin bir bağ ile birbirimize bağlandık. Sonra beni en sıkı şekilde sardı. Onun desteğini aldığıma dair bana güven verdi. Ertesi gün dahiliye konusunda uzmanlaşmış bir doktor olan kardeşimi aradım. Bir sonraki adımın ne olacağı konusunda beni bilgilendirme konusunda yardım etti.
Böyle destekleyici bir ailem olduğu için çok şanslıydım. Ailem HIV konusunda en eğitimlisi olmasa da, virüse dair bilgileri ve bir aile olarak edinmeyi ve nasıl başa çıkabileceğimizi öğrendik.
Herkesin bu kadar şanslı olmadığını anlıyorum. Herkesin ailesine HIV statülerini anlatma deneyimi farklı olacaktır. Herkesin teşhisiyle aldığı bir HIV 101 aileye açıklama broşürü yok. Yolculuğumuzun bir parçası ve kesin bir yol haritası yok.
Yumuşatarak anlatmayacağım: Bu korkutucu bir deneyim. Aldığınız tepki olumlu ve destekleyici ise, ailenizle olan ilişkiyi daha da güçlendirmeye yardımcı olabilir. Herkes bu deneyime sahip olamayabilir, bu yüzden sizin için doğru hissettiren seçimler yapmalısınız.
Benim bakış açıma göre, HIV durumunuzu açıklamayı düşünürken aklınızda bulundurmanızı önerdiğim birkaç şey şunlardır:
Düşünmek için zaman ayırın, ama en kötü durum senaryosuna takılıp kalmayın, olabilecek en iyi sonucu umut edin ve en kötüsüne hazırlanın.
Teşhisten önce hala aynı kişi olduğunuzu unutmayın. Utanmaya ya da suçlu hissetmenize gerek yok.
Ailenizin endişeden ya da sadece basit bir merakla soru sorma ihtimali yüksek. Onlar için hazır olun ama sizi rahatsız hissettirecek hiçbir soruya cevap vermek zorunda olmadığınızı bilin. Tüm soruların cevaplarına sahip olmamak sorun değil; Bu sizin için de yeni.
Ailenize açıklamanız yeterince iyi giderse, ve rahat hissediyorsanız, bir sonraki doktor randevusuna onları davet etmeyi yararlı bulabilirsiniz. Bu onlara soru sorma şansı verir. Ayrıca onları HIV ile yaşayan başkalarıyla konuşmaya fırsat vermiş olursunuz.
Bunun herkes için duygusal bir yolculuk olduğunu bilin. Birbirinizin sınırlarına saygı gösterin. Bunun ne anlama geldiğini işlemek için birbirinize zaman verin.
Bence insanların birbirlerinin hissettirdiği enerjiden tepki göstermesi yaygındır. Aynı zamanda kendinizi duygularınızı hissetmek için izin verirken sakin kalmaya çalışın.
Yalnızca fiziksel ve mental olarak rahat ve güvenli hissettiğiniz bir ortamda konuşun.Güvenliğiniz için endişeleniyorsanız ancak yine de ailenize söylemek istiyorsanız, açık bir alanı veya bir arkadaşınızın evini değerlendirin.
Kendinizi açıklamak kişisel bir seçimdir. Yapmak istemediğiniz bir şeyi yapmak için asla baskı altında hissetmemelisiniz. Kendinizi açıklamanın sizin için doğru olup olmadığını sadece siz bilebilirsiniz. HIV ile yaşayan milyonlarca kişi olan “diğer ailenize” ulaşma konusunda hala emin değilseniz, sizi desteklemek için burada olduğumuzu unutmayın.
Aileme açıklamak yaptığım en iyi seçimlerden biriydi. Ben durumumu açıkladığımdan beri, annem benimle birkaç HIV-pozitif toplantılarına geldi, babam yerel bir AIDS Hizmet Örgütü’ne destek vermek için benim hikayemi iş yerinde paylaştı.Birkaç aile üyemiz ve aile arkadaşlarımız test edildi çünkü artık eğitimliler.
Buna ek olarak, benim kötü günlerde aramak ve konuşmak ve her tespit edilemeyen (viral yükü belirlenemeyen) laboratuvar sonucu sonra kutlamak için danıştığım birisi var. HIV ile sağlıklı bir yaşamın anahtarlarından biri güçlü bir destek sistemine sahip olmaktır. Bazılarımız için bu aileyle başlar.
Ailenizin vereceği tepki ne olursa olsun, hayal edebileceğinizden daha değerli ve güçlü olduğunuzu bilin.
Joshua Middleton, Haziran 2012’de HIV teşhisi konan uluslararası bir aktivist ve blog yazarıdır. Virüsle birlikte yaşayan diğer kişilerin tam potansiyellerine ulaşmaları için destek vererek onları eğitmeye, desteklemeye ve önlemeye yardımcı olmak için hikayesini paylaşıyor. Kendisini HIV ile yaşayan milyonlarca yüzden biri olarak görüyor ve virüsle yaşayanların seslerini duyurarak ve konuşarak bir fark yaratabilenlere gerçekten inanıyor. Sloganı umut çünkü umut onu hayatının en zor zamanlarından bazılarını atlatmasına yardımcı oldu. ‘PozitiveHope’ adlı kendi blogunu yazıyor ve yönetiyor. Blogu, HIV, LGBTQIA+ toplulukları ve ruh sağlığı koşullarıyla yaşayanlar da dahil olmak üzere tutkulu olduğu çeşitli topluluklarla ilgilidir. O tüm cevaplara sahip değil fakat o bu dünya üzerinde olumlu bir etki yapmak için başkalarıyla öğrenme ve büyüme sürecini paylaşmayı için seviyor.
Çeviri: Adara Collu