و نقض اساسی حقوق بشر است. باید مکانیسمی برای جلوگیری از خشونت و همچنین درصورت وقوع آن قوانینی بهمنظور مجازات مجرمین تعیین شود. مهمترین کنوانسیونهای بینالمللی برای جلوگیری از خشونتهای اجتماعی به شرح زیر است:
– کنوانسیون جهانی حقوق بشر (UDHR)
– کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان (CEDAW)
– کنوانسیون استانبول (کنوانسیون شورای اروپا بهمنظور پیشگیری از خشونت علیه زنان و خشونت خانوادگی و مبارزه با آن)
– اتخاذ معیارهای حقوقی بهطوریکه خشونت جنسیتی را بتوان به عنوان نوعی آسیب جدی تعریف کرد که نیازمند حفاظت اجباری و تکمیلی/ثانویه است.
– اگر بر اساس درخوستهای پناهجو همه ملاکها از بعد اجتماعی حساس تفسیر شده و بر اساس این تفاسیر خطر آزار و اذیت شناسایی شود، باید وضعیت پناهنده به رسمیت شناخته شود.
– تصمیماتی اتخاذ شده است تا اطمینان حاصل شود که روشهای تصویب شده و مکانیسمهای حمایتی از پروندههای پناهندگی به لحاظ اجتماعی حساس هستند. همچنین این حساسیت برای حراست از وضعیت پناهجو و ایجاد حفاظت اجتماعی از درخواستهای حمایتی بینالمللی وی و فرآیند پناهندگی برای پناهجویان وجود دارد.
باز هم طبق کنوانسیون استانبول، مقررات حقوق اساسی، حقوق برابر و رفتار غیرتبعیضی (ماده 4) مانع از تبعیض بر مبنای جنس، جنسیت، نژاد، رنگ، زبان، مذهب، عقاید، منشاء، مالکیت، گرایش جنسی و هویت جنسیتی میشود و این موضوع باید برای همه و بدون توجه به معلولیت، وضعیت تاهل، مهاجر بودن یا پناهنده بودن و یا هر وضعیت دیگری اعمال شود.
حفاظت از خانواده و قانون پیشگیری از خشونت علیه زنان (6284)؛ اگر خشونت یا خطر خشونت وجود داشته باشد، همه میتوانند به مقامات شکایت کنند. قانون اصول معیارهایی را تنظیم میکند که نشاندهنده خشونت علیه زنان است، این اصول مربوط به ایجاد و اداره مراکز پیشگیری از خشونت و اصول مربوط به کمکهای مالی و اجتماعی به قربانیان خشونت است.
خارجیها و قانون حفاظت بین الملل (YUKK)؛ تعیین میکنند که افرادی که در معرض خشونت جنسیتی هستند، نیازهای خاصی دارند (ماد 67). قربانیان خشونت حق دریافت درمان پزشکی مورد نیاز خود را دارند و قربانی خشونت را تا زمانیکه معضلش در کشور مبدا حل نشود نمیتوان اخراج کرد (ماده 55).
در برنامه اقدام ملی برای مبارزه با خشونت علیه زنان که توسط وزارت سیاستهای خانواده و اجتماع تهیه شده است فعالیتهایی برای حفاظت از زنان پناهجو در برابر خشونت برنامهریزی شده است. برخی از آنها عبارتند از:
– اطمینان حاصل شود که زنان و کودکان پناهجو از خدمات محافظتی و پیشگیرانه بهرهمند میشوند.
– سازماندهی مراکز پیشگیری و نظارت بر خشونت (VPMC) بهطریقیکه زنان پناهجو بتوانند از خدمات بهرهمند شوند.
– فراهم آوردن زمینهای که زنان پناهجو بتوانند از شماره 183 بهرهمند شوند. این شماره مربوط به موسساتی است که خدمات و پشتیبانیهای اجتماعی را ارائه میدهند.
– پناهجویان موردنظر را برای مبارزه با خشونت آماده شوند و زنان پناهجو در مطالعات محلی و ملی درنظر گرفته شوند.